Vijftig jaar geleden dacht iedereen dat de dagen van de monarchieën waren geteld. Die dagen waren nog steeds geteld, maar het duurde allemaal langer dan gedacht. Zelf had Hendrik nog zonder al te veel vraagtekens de troon bestegen, maar vaak vroeg hij zich af of hetzelfde ook nog voor zijn dochter zou gelden. Over de toekomst van een eventueel kleinkind durfde hij niet eens na te denken. Het zou niet zo zijn dat het gepeupel met hooivorken en dorsvlegels naar de hekken van het paleis zou oprukken, dat was niet waar hij bang voor was. Het was eerder een toenemende leegte. Een leegte die hem op elk moment van de dag kon overvallen. Iets wat op hem afkwam, van heel ver: een donker, onverlicht brok steen uit een ander melkwegstelsel. ‘Wat als satire begint wordt een tragisch drama én een spektakelstuk.’ – NRC, vier ballen ‘Zwarte komedie Het Koninklijk Huis is vintage Koch: een virtuoze en tintelende dubbelslag.’ – Elsevier Weekblad, 5 sterren ‘Zeer vermakelijk.’ – de Volkskrant ‘Zijn nieuwste roman Het Koninklijk Huis is een smeuïge satire en modern koningsdrama ineen, geschreven in tien afleveringen, steeds met cliffhangers, als ware het een tv serie.’ – De Telegraaf “Meesterlijk geschreven” – De Limburger, 5 sterren Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie