De laatste keer dat oma bij hen was, kon Ella zich niet eens meer herinneren, zo klein was ze toen nog. ‘Mijn moeder trekt zich meer en meer terug in haar eigen wereldje,’ zei haar vader soms. ‘Ze wordt een echte kluizenaar.’ En dan nam hij zich voor om binnenkort weer eens naar het zuiden te rijden, tot in het piepkleine gat aan de Franse grens waar oma woonde en waar hij zelf was opgegroeid. Buteau heette die plek, wat je als ‘Buto’ moest uitspreken. Maar Ella’s moeder zei ‘Pluto’, naar de dwergplaneet aan de rand van ons zonnestelsel: je wist dat het bestond, maar je ging er nooit heen. Denk jij dat je alles weet over je familie? Ella dacht altijd van wel, totdat ze door haar oma wordt uitgenodigd om een keer te komen logeren. Ze zijn praktisch vreemden voor elkaar, maar tijdens de logeerpartij leert Ella haar oma gelukkig alsnog goed kennen. Het wordt een fijne week. Als haar oma daarna onverwacht overlijdt, kijkt de rest van de familie vooral uit naar de erfenis. Het geld is voor Ella's vader en het huis van tante Jen. Denken ze. Want Ella weet wel beter: oma had zich bedacht. Maar waarom? Heeft de onbekende jongen op de foto bij oma in de kamer er iets mee te maken? Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie