van beddengoed vouw ik een vrouw en noem haar tegenwicht 's avonds lig ik in haar armen maar ze vindt het niks omdat ik boos ben naai ik haar mond dicht In Röntgenfotomodel wordt een lichaam tegen het licht gehouden. Om te onderzoeken wat eraan schort, om te bepalen waar het licht doorlaat. Het lijf blijkt sterker dan gedacht. De huid een dunne wand die in volharding niet onderdoet voor zelfhelend beton. In tastende zinnen schrijft Vicky Francken over zowel de zintuiglijke ervaring als het abstracte denken dat daarmee gepaard gaat. Soms is het lichaam een anker, andere keren zit het in de weg, maar steeds is het een instrument waaraan we veel kunnen aflezen. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie